Het snoep avontuur.

He iedereen,

Gisteren was de laatste dag voor de nanny van mijn host gezin. De afgelopen negen jaar was zij de nanny van het gezin. Ze heeft de kinderen zien opgroeien, zien vallen en opstaan en geholpen in de ontwikkeling naar de kinderen die ze nu zijn. Met tranen en een verdrietig gezicht verliet ze het huis, en toen zat ik met een huilende 14 jarige, die zich verstopte in haar kamer en een 8 jarige die het vertrek van haar nanny vergelijkt met de dood, het overlijden van haar nanny. Wat als ze een ongeluk krijgt onderweg in de auto? Wat als ze ons nooit meer wilt zien. Wat als? Ben ik dan fout omdat ik geïrriteerd raak en zeg dat de nanny van de kinderen houd zoals haar eigen kinderen en ze zeker nooit verlaat.

Vanaf nu sta ik er dus alleen voor. Geen nanny die met mij meerijd en vertelt waar ik heen moet rijden, geen nanny die meegaat de kinderen ophalen, geen nanny die meehelpt met boodschappen doen en geen nanny die mij gezelschap houd. Geen nanny dus. Zal ik het overleven? Ik moet nu al eens tot 100 tellen met Gabby, de 8 jarige, ze weet het altijd beter, ze heeft altijd een weerwoord en gaat huilen in 2 secondes als ze niet krijgt wat ze wilt. Moet toegeven, klinkt een beetje bekend als ik eerlijk ben. Maar al klinkt het nog zo bekend, ik krijg er rimpels op mijn voorhoofd van. De andere twee zijn tot nu toe prima te handelen. Brian, de 12 jarige jongen is een echte jongen. Hij moet zijn telefoon beneden laten als hij zijn huiswerk boven in zijn kamer wilt maken. Af en toe moet ik bepaalde klusjes meerdere keren vragen om te doen, maar uiteindelijk doet hij het. En af en toe heeft hij domme ideeën zoals vuurwerk afsteken in het huis maar verder prima mee om te gaan. En ohja, vandaag toen ik zijn bed opmaakte voelde zijn kussen erg zwaar aan. Toen ik erin keek, zat het vol met snoep... Op advies van vaders en Leonieke maar niet vertelt aan zijn ouders maar gevraagd waarom hij het in zijn bed heeft liggen en of hij er wel eens van snoept ’s avonds na het tandenpoetsen. Hij zei van niet, waardoor we afgesproken hebben om het ergens anders te verstoppen en niet in zijn bed.

Verder hebben we Grace. Grace komt thuis van school en gaat uit zichzelf aan haar huiswerk en ik hoef niks te zeggen. Verder moet ik er voor zorgen dat ze haar avondeten eet voordat de ijshockey of lacrosse training begint en rij ik haar naar de training en soms moet ik haar ophalen. But that’s it. Prima meid, tot nu toe in ieder geval.

Verder is het gezin een aardig gezin die mij betrekt bij de gezinsuitjes. Ik mag mee naar de ijshockey wedstrijden, ik ga mee naar familiefeesten en word betrokken bij de rest in wat ze doen. Ik heb beneden mijn eigen kamertje met een badkamer. Vlakbij mijn kamer zit een kleine kamer met een loopband, crosstrainer en gewichten waar ik mooi af en toe gebruik van kan maken om mijn conditie terug te krijgen. Want dat heb ik zeker wel gemerkt toen ik in Nederland was. Mijn conditie is helemaal niks.

Verder wat zo fijn is door hier te zijn is de mogelijkheid voor reizen. Nu ben ik aan het kijken om in april een paar dagen naar Washington, D.C. te gaan en eind juni en juli heb ik 4 weken vrij omdat de kinderen op kamp zijn en ga ik waarschijnlijk terug naar het Californië om daar alles te bezoeken wat ik mijn eerst jaar niet gedaan heb. En oh! Het mooiste... NEW YORK CITY!!! Heel vlakbij, en waarschijnlijk ga ik daar een hoop tijd doorbrengen. Is dat niet vreselijk!!

Tot de volgende keer, verrassing dat zal zijn